Noghte sare khat...

می گن وقتی می نویسی آروم می شی. من هم امروز تصمیم گرفتم تا با نوشتن خودمو آروم کنم. چند وقتی هست که هممون بی بخار شدیم . مثل سابق حال و حوصله نوشتن و نقاشی کردن و مطلب گذاشتن تو وبلاگو نداریم. البته قبلها هم همه این کارو نمی کردن ولی حداقل دری وری های مارو میخوندن و نظر میدادن و کلی دلگرممون می کردن تا ادامه بدیم. دو تامون که ایران نبودن؛ بقیه هم که بودیم هر کی درگیر کار خودش بود ؛ من هم که خوب بهانه ای دستمه ؛ درگیر زندگی شدم. هیچوقت فکر نمی کردم درگیر زندگی شدن من رو هم که انقدر ادعای اینجوری نبودن داشتمو هم درگیر کنه! دیروز بعد از مدتها به حال و هوای خودم برگشتم البته فقط برای چند دقیقه! رفتم کتابفروشی و غرق ورق زدن کتابها شدم . یادم افتاد که پیشترها هر ماه برای خرید یه کتاب پول کنار می ذاشتم و از بچه ها پرس و جو می کردم سینما می رفتم نقد فیلم می خوندم تو دنیای خودم بودم ولی الان خیلی فاصله گرفتم و دچار یکنواختی شدم؛ یه دفعه دلمو زدم به دریا و دنبال اون کتابی که همیشه خودشو برام قایم می کنه تا پیداش کنم و بخرمش گشتم و خریدم و کلی شارژ شدم. می خوام از امروز شروع کنم حتی اگه بچه ها دیگه پایه نباشن! هر از گاهی هر چی دم دستم اومد بنویسم تا نشون بدم که من هنوز نمردم و زنده ام ! هنوز به اطرافم بی توجه نیستم هر از گاهی به فکر می رم و دلتنگ می شم. اینجوری حتی اگه خبر ناخوشایندی حالمو بگیره باز من جایی دارم که پناه ببرم و خالی بشم! شاید بچه ها باز اومدن و خوندن و نظر دادن و کمک کردن و دلهامون دور هم جمع شد و از یخ زدگی نجات پیدا کردیم.
التبه این روزها وضع سلف خوب شده و دیگه کسی مشکل شکم نداره تا از روی گرسنگی انگیزه پیدا کنه و بره تو پینت و نقاشی بکشه و نظر بده! اما شاید یک روز به این وضع هم عادت کنیم و باز زنجیر تکرار بشه!
خلاصه می نویسیم , نقاشی می کشیم , حرف می زنیم و شروع می کنیم
....
.....